Ο Παπαντωνίου γράφοντας τα διηγήματά του, δεν εθεώρησεν αρκετό να μας δώσει μερικές ιστορίες ανθρώπων ή μερικούς πίνακες ζωής. Θέλησε να σκοπεύσει ψηλότερα και μακρύτερα [...]. Έπειτα, ας μη λησμονούμε, πως ο Παπαντωνίου δεν έχει ξεμάθει τη σημασία της διασκεδαστικής τέχνης. Δεν του αρκεί να συγκινήσει, μονότροπα, και μονοκόμματα, τον αναγνώστη του. Θέλει και να τον διασκεδάσει κάπως. [...]
Η συγκίνηση μας προσφέρεται διακριτικά, σε σταλαγμούς. Θαυμάζουμε το ύφος, θαυμάζουμε το πνεύμα, δεν παθαινόμαστε. Είναι ένας καλαίσθητος, ένας εκλεκτικός, κ’ ένας δάσκαλος του έντεχνου λόγου. Ένας αληθινός δάσκαλος επιτέλους! (Από την εισαγωγή του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου)

Περιεχόμενα

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου: Εισαγωγή
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ (1927)
Ανακάλυψε την ψυχή του
Θεία τιμωρία
Το χτυπημένο γεράκι
Ο κ. τμηματάρχης έρχεται
Το ψυχικό της Γατομάτως
Το φουστάνι της Λελούδας
Ο μετανάστης
Πέτρα σε λίμνη
Το λαμπρά αμάξι
Το αθάνατο πουλί
Η δόξα του Γιακουμή
Η αδερφή του νυμφίου
Ολέθριος λοχαγός
Η χαρούμενη συνοδεία
Το ξανθό προσάναμμα
Η γυναίκα του Μαλή
Κακιά γλώσσα
Το άλογο
Η χαρά της Ζορζέττας
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΟΡΘΡΟΣ (1936)
Η πέτρα του Γριβόδημου
Ο ρολογάς κι ο δάσκαλος
Η ΘΥΣΙΑ (1937)
Η θυσία
Η ρίχτρα κ' η σώστρα
Το παραστράτημα του προέδρου
Η πιστή γυναίκα
Η μετάθεση της Μαντζουράνας
Η κυκλαμιά του Αναπλιού
Γιατρού περιπέτεια
Η τύχη του ειρηνοδίκη Πινακίδη