24 στιγμιότυπα, 24 καρέ, 24 στάσεις, όσες και σε ένα φωτογραφικό φιλμ. Όσες και οι στάσεις του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου της Αθήνας.

24 αυτοτελείς, ημιτελείς, μετέωρες και συνεχιζόμενες ιστορίες που εκτυλίσσονται μέσα και έξω από τα βαγόνια και τους σταθμούς.

Είναι μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην κορύφωση της κρίσης και οι απεργίες έχουν παραλύσει την πόλη – τα ταξί έχουν ανεβάσει χειρόφρενα και τα βενζινάδικα παραμένουν κλειστά για μέρες. Στα γεμάτα βαγόνια συνυπάρχουν τακτικοί επιβάτες με εκείνους που μπαίνουν για πρώτη φορά στο τρένο, εκπρόσωποι της μεσαίας τάξης με νεόπτωχους, γιατροί με άνεργους, στελέχη με μετανάστες, αλλά και άνθρωποι που επιβιβάστηκαν κατά τύχη ή δεν έχουν καν ιδέα πώς έφτασαν μέχρι εκεί.
Οι ιστορίες τους φαινομενικά κινούνται παράλληλα όπως οι συρμοί της αντίθετης κατεύθυνσης, αλλά σε πολλά σημεία τέμνονται όπως οι ράγες. Στο φόντο, 24 ανώνυμες φωνές παρεμβάλλονται στις ιστορίες ως άλλος Χορός του δράματος. Κανείς τους όμως δεν κερδίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, εκτός από τον Κορυφαίο που ξεχωρίζει στο φινάλε.
Το 24 ξεκινά ως μια κατάβαση στην πόλη πάνω στις σταθερές ράγες και εξελίσσεται σε μια φρενήρη περιπλάνηση στον κόσμο. Τον κόσμο που κινείται γρήγορα, που μεταβάλλεται διαρκώς, που μεταμορφώνεται, μεταμορφώνοντας κι εμάς τους ίδιους.
Το 24 είναι μια σπονδυλωτή συλλογή διηγημάτων που επιχειρεί να απαθανατίσει τις μεταμορφώσεις αυτές. Μέχρι να τελειώσουν οι 24 στάσεις του φιλμ.